وَاِلَيْهِ الْمَصِيرُ (ve ileyhil masir) Yani, ticaret ve memuriyet için, mühim vazifelerle bu dâr-ı imtihan (imtihan yeri) olan dünyaya gönderilen insanlar, ticaretlerini yapıp, vazifelerini bitirip ve hizmetlerini itmam ettikten (tamamladıktan) sonra, yine onları gönderen Hâlık-ı Zülcelâllerine (1) dönecekler ve Mevlâ-yı Kerîmlerine (2) kavuşacaklar. Yani, bu dâr-ı fâniden (geçici dünyadan) gidip dâr-ı bâkide (sonsuzluk yurdunda) huzur-u Kibriyâya (sonzu büyüklük sahibi Allah’ın huzuruna) müşerref olacaklar (şereflenecekler). Yani, esbab (sebepler) dağdağasından (kargaşasından) ve vesâitin (vasıtaların) karanlık perdelerinden kurtulup, Rabb-i Rahîmlerine (3), makarr-ı saltanat-ı ebedîsinde (sonsuz İlahi saltanatın merkezine) perdesiz kavuşacaklar. Doğrudan doğruya, herkes, kendi Hâlıkı (4) ve Mâbudu (5) ve Rabbi (6) ve Seyyidi (7) ve Mâliki (8) kim olduğunu bilecek ve bulacaklar.
İşte, şu kelime, bütün müjdelerin fevkinde (üstünde) şöyle müjde eder ve der ki:
Ey insan! Bilir misin nereye gidiyorsun ve nereye sevk olunuyorsun? Dünyanın bin sene mes'udâne (mulu bir şekilde) hayatı, bir saat hayatına mukàbil (karşılık) gelmeyen Cennet hayatının; ve o Cennet hayatının dahi bin senesi, bir saat rüyet-i cemâline (Rabbimizin güzelliğini seyretmeye) mukàbil (karşılık) gelmeyen bir Cemîl-i Zülcelâlin (9) daire-i rahmetine (rahmet dairesine) ve mertebe-i huzuruna (Cenâb-ı Hakkın yüce huzuruna çıkma seviyesine) gidiyorsun. Müptelâ (tutkun) ve meftun (düşkün) ve müştak (aşık) olduğunuz mecazî (gerçek olmayan) mahbuplarda (sevgililere) ve bütün mevcudat-ı dünyeviyedeki (dünyadaki varlıklardaki) hüsün (güzellik) ve cemâl, Onun cilve-i cemâlinin (İlahi güzelliklerinin yansıması) ve hüsn-ü esmâsının (ilahi isimlerinin güzelliğinin) bir nevi gölgesi; ve bütün Cennet, bütün letâfetiyle (güzelliğiyle), bir cilve-i rahmeti (ilahi rahmetin yansımasını); ve bütün iştiyaklar (şiddetli arzu ve istekler) ve muhabbetler (sevgiler) ve incizaplar (kapılmalar) ve câzibeler (çekilmeler), bir lem'a-i muhabbeti (sevginin pırıltısı) olan bir Mâbud-u Lemyezelin (10), bir Mahbub-u Lâyezâlin (11) daire-i huzuruna gidiyorsunuz. Ve ziyafetgâh-ı ebedîsi (sonsuz ziyafet yurdu) olan Cennete çağırılıyorsunuz. Öyle ise, kabir kapısına ağlayarak değil, gülerek giriniz.
Hem şu kelime şöyle müjde veriyor, diyor ki:
Ey insan! Fenâya (yok oluşa), ademe (yokluğa), hiçliğe, zulümata (karanlığa), nisyana (unutmaya), çürümeye, dağılmaya ve kesrette (çoklukta) boğulmaya gittiğinizi tevehhüm edip (kuruntuya kapılıp) düşünmeyiniz. Siz fenâya (yok oluşa) değil, bekàya (kalıcı olmaya) gidiyorsunuz. Ademe (yokluğa) değil, vücud-u daimîye (ölümsüz vücuda) sevk olunuyorsunuz. Zulümata (karanlığa) değil, âlem-i nura (nur alemine) giriyorsunuz. Sahip ve Mâlik-i Hakikînin (12) tarafına gidiyorsunuz. Ve Sultan-ı Ezelînin (13) payitahtına (merkezine) dönüyorsunuz. Kesrette (çoklukta) boğulmaya değil, vahdet (birlik) dairesinde teneffüs edeceksiniz. Firaka (ayrılığa) değil, visale (kavuşmaya) müteveccihsiniz (yönelmişsiniz).
(1) Halık-ı Zülcelal: Sonsuz haşmet ve yücelik sahibi olan ve her şeyi yoktan yaratan Allah
(2) Mevla-yı Kerim: İkramı bol olan dostumuz ve gözeticimiz Allah
(3) Rabb-i Rahim: Sonsuz şefkat ve merhamet sahibi olan ve herbir varlığı terbiye edip idaresi ve egemenliği altında bulunduran Allah
(4) Halık: Her şeyi yartan Allah
(5) Mabud: Kendisine ibadet edilen Allah.
(6) Rab: Herbir varlığı terbiye edip idaresi ve egemenliği altında bulunduran Allah
(7) Seyyid: Efendimiz ve sahibimiz olan Allah
(8) Malik: Her şeyin sahibi olan Allah
(9) Cemil-i Zülcelal: Sınırsız yücelik ve heybetiyle beraber, sonsuz güzellik sahibi Allah
(10) Mabud-u Lemyezel: Varlığı asla son bulmayan ve ibadete lâyık tek ilâh olan Allah
(11) Mahbub-u Layezal: Asla kaybolup gitmeyecek yegâne sevgili olan Allah
(12) Sahip ve Malik-i Hakiki: Her şeyin gerçek sahibi olan Allah.
